8 rozczarowujących sequeli gier na PlayStation 2

PlayStation 2 stało się przełomem na rynku konsol, po sukcesie kultowego szarego pudełka Sony.Sprzedano ponad 160 milionów egzemplarzy, co czyni ją rekordzistką najwyższej sprzedaży konsoli do gier do tej pory.

Podczas gdy wiele cenionych serii rozkwitło na PS2, niektóre nie spełniły oczekiwań, rozczarowując zarówno wieloletnich fanów, jak i nowicjuszy. W tym artykule przedstawiamy wybór gier, które nie do końca trafiły w sedno.

Chociaż niektóre pozycje na tej liście mogą być przyzwoitymi samodzielnymi tytułami, mają trudności ze spełnieniem wysokich oczekiwań stawianych przez poprzedników franczyzowych. Fani szybko wyrażają swoje niezadowolenie, gdy ukochana seria nie spełnia poprzednich sukcesów.

8 Crash Bandicoot: Gniew Cortexa

Te czasy ładowania, choć

Na pierwszy ogień idzie „Crash Bandicoot: The Wrath of Cortex”, tytuł, który, choć nie jest całkowicie wadliwy, stanowi znaczący krok wstecz w porównaniu do swojego poprzednika. Jest to szczególnie widoczne, gdy weźmie się pod uwagę, że jego poprzednik, Crash Bandicoot 3: Warped, wyróżniał się na PS1.

Choć wizualnie lepsza od oryginalnej trylogii, The Wrath of Cortex ma problemy w kluczowych obszarach rozgrywki. Fani ubolewają nad zmianą fizyki skoków, które są teraz niezręcznie unoszące się w porównaniu do precyzyjnej mechaniki wcześniejszych gier. Ponadto czasy ładowania mogą wydawać się nadmiernie długie jak na platformówkę.

Gdyby nie wysokie standardy ustalone przez poprzednie tytuły, The Wrath of Cortex mogło umknąć uwadze. Na szczęście w 2004 r. Crash triumfalnie powrócił z „Twinsanity”.

7 Tomb Raider: Anioł Ciemności

Chyba Grobowce Już Nie Są Fajne

Lara Croft była ikoną gier w erze PS1, a oczekiwania wobec jej debiutu na PS2 były ogromne. Niestety, „Tomb Raider: The Angel of Darkness” nie zadowolił nawet najbardziej zagorzałych zwolenników serii.

Jednym z moich największych rozczarowań był brak faktycznej eksploracji grobowców. Choć istnieje kilka grobowców, gra jest wypełniona przytłaczającą liczbą nowoczesnych budynków i placówek badawczych, co znacznie odbiega od tego, co fani uwielbiali we wcześniejszych tytułach.

6.Diabeł może płakać 2

Nawet syn Spardy może się potknąć

„Devil May Cry” postawił wysoko poprzeczkę dla stylowych gier akcji na PS2, ale jego kontynuacja jest często uważana za najsłabsze ogniwo serii. Podczas gdy oryginał wydawał się mistrzowsko wykonany, „Devil May Cry 2” cierpi z powodu licznych wad rozgrywki.

Walka jest mniej angażująca, pozwalając graczom ukończyć większość spotkań, po prostu strzelając do wrogów z dystansu. Projekt poziomów wydaje się chaotyczny, pozbawiony głębi i zaangażowania, co ostatecznie przyczynia się do nudnego doświadczenia rozgrywki. Projekty postaci są imponujące, ale niestety nie mogą odkupić reszty gry.

5 Mega Manów X7

O, jak upadli potężni

Seria gier Mega Man, zwłaszcza jej odsłony 2D, od dziesięcioleci zachwycają widzów, ale „Mega Man X7” napotkał wyzwania w przejściu na 3D.Zmiana ta zaowocowała zniechęcającym sterowaniem i mało inspirującymi walkami z bossami.

Gracze przyzwyczaili się do ścisłego sterowania i genialnych projektów poziomów z poprzednich tytułów, a X7 nie spełniło tych oczekiwań. Ponadto, dubbing pozostawiał wiele do życzenia, a łatwy poziom trudności gry sprawiał, że doświadczenie było mało imponujące.

4 Tekken 4

Eksperymenty nie zawsze przynoszą efekty

„Tekken 3” jest zapowiadany jako klasyka, a „Tekken Tag Tournament” celebrował serię. Jednak „Tekken 4” nie do końca spełnił te wygórowane oczekiwania. Chociaż wprowadził mechanikę ściany, wydawała się ona nieoszlifowana i zakłócała rozgrywkę.

Fani byli również rozczarowani małą liczbą 23 postaci, zwłaszcza po rozbudowanej obsadzie liczącej 39 postaci w „Tekken Tag Tournament”.Mimo że nie jest to zła gra, „Tekken 4” wypada słabo w porównaniu do swoich znakomitych poprzedników.

3 Sterownik

Przynajmniej połowa gry jest dobra

Odcinki przeznaczone do poruszania się pieszo cechują się nieporęcznymi animacjami i frustrującym sterowaniem.

Granie jako Tanner jest uciążliwe, ze względu na sztywne ruchy i toporną mechanikę strzelania, co psuje ogólne wrażenia z gry.

2 Jak i Daxter: Zaginiona granica

Port, którego nigdy nie potrzebowaliśmy

Seria „Jak and Daxter” zawiera jedne z najlepszych tytułów akcji i przygody na PS2, ale „The Lost Frontier” wyróżnia się jako poważny błąd. Pierwotnie gra na PSP, jej przeniesienie na PS2 spowodowało rażące wady techniczne, w tym sztywne sterowanie i słabą grafikę.

Ponadto mechanika kamery nie dorównuje wcześniejszym tytułom serii, co sprawia, że rozgrywka jest frustrująca. Przejście zostało dodatkowo skomplikowane przez fakt, że Naughty Dog przeszło do innych projektów, powierzając swój rozwój High Impact Games.

1 Spyro: Wejdź do Ważki

Bicie maskotki PlayStation

Oryginalna trylogia Spyro to uwielbiany klasyk, ale „Enter the Dragonfly”, czwarta część serii, nie dorównała temu dziedzictwu.Chociaż wprowadziła kilka interesujących mechanik, takich jak nowe ataki oddechowe, rozgrywka była kiepska.

Poziomy są rzadkie i puste, a system zbierania klejnotów — w którym musisz ręcznie zbierać klejnoty, zamiast pozwolić im się przyciągać — spowalnia postęp. Z zaledwie dziewięcioma poziomami do eksploracji w porównaniu z 33 w oryginale, gra wydaje się znacznie niedopracowana.

Choć nad grą pracowali różni deweloperzy, nie usprawiedliwia to słabego wykonania tego, co miało być znakomitą odsłoną serii Spyro.

Źródło i obrazy