Recenzja „Nosferatu”: Zapierająca dech w piersiach hiperseksualna interpretacja klasycznej opowieści

Niepokojąca ciemność w adaptacji klasycznej powieści o wampirach autorstwa Roberta Eggersa wciąga widzów w przerażającą otchłań, wzbudzając strach i intrygę.

Lily-Rose Depp gra Ellen Hunter, postać uwikłaną w złowrogi urok hrabiego Orloka, mistrzowsko granego przez Billa Skarsgårda. Przez całe życie jest przygotowywana przez tę złowrogą postać. Jednak gdy zaczyna doświadczać szczęścia z Thomasem, granym przez Nicholasa Houlta, cienie zaczynają zagrażać jej nowo odkrytej radości. Eggers mistrzowsko kreuje niesamowity nastrój zarówno Transylwanii, jak i Niemiec, zanurzając widzów w atmosferze, która trzyma ich w napięciu.

Złowieszczy ton filmu pochłania widzów; wyczuwalne napięcie sugeruje, że hrabia Orlok może rozszerzyć swoje wpływy w każdej chwili. Eggers wykorzystuje uderzający styl wizualny charakteryzujący się celowym użyciem koloru i światła, wzmacniając złowrogą obecność Orloka. Estetyczne wybory filmu wzmacniają mroczne, gotyckie elementy, które od pokoleń fascynują miłośników horrorów.

Podczas gdy narracja nawiązuje do znanych wątków z „Drakuli” Brama Stokera, takich jak podróż Thomasa w celu sprzedaży domu Orlokowi, Eggers wyobraża sobie te momenty na nowo, aby zwiększyć napięcie nieznanego. Reżyser zaprasza widzów do zamieszkania w niepokojącej rzeczywistości zdominowanej przez manipulacyjne umiejętności Orloka, gdzie jego kontrola wykracza poza sferę fizyczną, wywołując poczucie grozy.

Terror niepewności

Jednym z fascynujących aspektów filmu jest eksploracja nieznanego. Eggers skutecznie buduje napięcie wokół natury mocy Orloka i jego wpływu na postacie. Gdy Ellen zmaga się ze swoim przerażającym losem, widzowie czują, że jej wrażliwość się nasila. Film wywołuje współczucie i strach, przybliżając widzów do bezradności, która ogarnia Ellen.

Co ciekawe, dynamika kontroli Orlok sugeruje ukryte napięcie seksualne, powszechny motyw w opowieściach o wampirach. Jednak Eggers powstrzymuje się od gloryfikowania tego aspektu, zamiast tego przedstawiając przytłaczający horror, gdy Ellen krzyczy, zdesperowana, by uciec od życia spowitego ciemnością. Atmosfera staje się coraz bardziej przerażająca, gdy Thomas napotyka narastające lęki, rozświetlone jaskrawo przez świt.

Narracja w skomplikowany sposób splata głęboki strach, przypominający ponadczasowy strach obecny w oryginalnym „Nosferatu”. Ponadto Eggers dodaje współczesną krytykę: niechęć do uwierzenia w prawdę głoszoną przez kobiety.

Prawda kobiety: Upadek mężczyzn

Od samego początku filmu Ellen wyraża obawy dotyczące zbliżającej się podróży męża, namawiając go do ponownego rozważenia sprawy. Ignorując jej obawy, wyrusza w podróż, podczas gdy Friedrich Harding, grany przez Aarona Taylora-Johnsona, obiecuje chronić Ellen, ale jest coraz bardziej sfrustrowany jej emocjonalnym zamieszaniem.

Jedyną postacią, która oferuje prawdziwe wsparcie, jest profesor Albin Eberhart Von Franz, grany przez Willema Dafoe. Słucha Ellen, potwierdzając jej obawy, gdy inni ją lekceważą. Ten wątek narracyjny podkreśla społeczną wadę: tendencję mężczyzn do pomijania lub podważania doświadczeń kobiet z powodu ich błędnego rozumienia tego, co jest najlepsze.

Ten poruszający temat izolacji i unieważnienia głęboko rezonuje, sprawiając, że los Ellen jest zarówno bliski, jak i rozdzierający serce. Bycie świadkiem jej podróży nie tylko urzeka, ale także zwraca uwagę na szerszy problem — kobiety, którym nie wierzy się w ich prawdę. W rezultacie „Nosferatu” Eggersa wyłania się jako jeden z najlepszych filmów roku, oferujący potężną i trafną interpretację kultowej opowieści Stokera.

Źródło i obrazy