Midsommar: Najlepszy film „Good For Her”, który przyćmił Gone Girl

Midsommar, niezwykły i niepokojący drugi film Ariego Astera, stał się centralnym punktem rozmowy i analizy krytycznej we współczesnym kinie. Wydany w 2019 roku, ten polaryzujący przekaz urzeka widzów swoją głęboką emocjonalną głębią, podążając za traumatycznymi doświadczeniami Dani (Florence Pugh) podczas festiwalu w środku lata w odosobnionej szwedzkiej wiosce. Chociaż film jest niewątpliwie doświadczeniem grozy wypełnionym niezapomnianymi, mrożącymi krew w żyłach momentami, służy również jako bogate badanie złożonych tematów, takich jak żałoba, toksyczne związki i ich głęboko zakorzenione wpływy na psychologię człowieka.

Film wywołał wiele interpretacji, szczególnie w odniesieniu do jego ukrytego przesłania. Jednym ze znaczących tematów dyskusji jest mem „good for her”, który zyskał popularność na Twitterze w 2020 r.i znalazł oddźwięk na platformach takich jak Letterboxd. Ta fraza, pochodząca z serii Arrested Development, celebruje filmy, w których postacie kobiece wychodzą zwycięsko po pokonaniu przeciwności losu. Twierdzę, że Midsommar jest kwintesencją filmu „good for her”, chociaż niektórzy, w tym gwiazda filmu, mogą mieć odmienne poglądy.

Zakończenie Midsommar: świadectwo ostatecznej narracji „Dobrej dla niej”

Podróż Daniego kończy się transformacyjnym uśmiechem

Dani spogląda w górę, otoczony przez członków sekty

Większość filmów sklasyfikowanych jako „dobre dla niej” skupia się na motywach zemsty, przedstawiając postacie, które znoszą traumę i dążą do zemsty na swoich ciemiężycielach. Klasyki takie jak Gone Girl, Kill Bill, The Invisible Man i My często dominują w dyskusjach w tym gatunku. Jednak fascynujące jest obserwowanie, że pomimo wstrząsającej narracji Midsommar — łańcucha zabójstw i wymierzenia sprawiedliwości — prawie nikt nie uznałby go za konwencjonalny film zemsty.

Co najbardziej mnie urzeka w Midsommar, to emocjonalna odyseja Dani. Rzadko spotkałem postać, która wzbudza we mnie tak silne współczucie; bardzo pragnąłem wytchnienia od jej cierpienia. Film zaczyna się od chłopaka Dani, Christiana (Jack Reynor), wyrażającego swoje niezadowolenie przyjaciołom, skutecznie rozważając rozstanie. Moje serce bolało z powodu Dani, jeszcze zanim pojawiły się druzgocące wieści o tragicznym morderstwie-samobójstwie jej rodziny.

W miarę rozwoju fabuły Dani zmaga się nie tylko ze swoim głębokim żalem, ale także z serią manipulacyjnych sytuacji zadanych przez Christiana. Niechętnie bierze udział w niepokojącym festiwalu organizowanym przez morderczą komunę. Zostaje poddana działaniu substancji zmieniających umysł, jest świadkiem wielu niepokojących scen i znosi niewyobrażalną traumę. Czasami nieustająca sekwencja niepokojących zdarzeń zadanych Dani wydaje się niemal torturą.

W kulminacyjnych momentach Midsommar, gdy Dani rozważa los swojego toksycznego partnera, jej wybór prowadzi do ostatecznej ofiary Christiana — zamkniętego w wypatroszone niedźwiedzie i spalonego w świątyni. Ta chwila oznacza głęboki punkt zwrotny. Pierwszy uśmiech Dani w końcu przebija się przez pęknięcia jej rozpaczy. Znalazłem nieoczekiwane poczucie spełnienia w jej wyrazie twarzy — znak, że znalazła jakąś formę ulgi i pocieszenia, nawet pośród chaosu.

Spostrzeżenia Ari Astera potwierdzające, że jest to film „dobry dla niej”

Stworzony jako kwintesencja narracji o rozstaniu

Florence Pugh jako Dani przy stole z Christianem i kultem Harga w filmie Midsommar

Ari Aster wyraził, że postrzega Midsommar jako film o rozstaniu. Mając za sobą nieudany związek podczas pracy nad scenariuszem, starał się przekazać te emocje w swojej pracy, stwierdzając dla Variety :

W tym czasie przechodziłam rozstanie i składałam w całość pozostałości nieudanego związku. Chciałam napisać film o rozstaniu, ale trudno mi było znaleźć kąt, który wydawałby się wyjątkowy i angażujący, a nie kliszowy dramat kuchenny.

Oglądanie filmu z tej perspektywy wzmacnia argument, że Midsommar jest kwintesencją narracji „dobrej dla niej”.Wiele osób pozostaje uwięzionych w niezdrowych związkach, często ze strachu przed nieznanym. Zamiast wybierać samotność zamiast toksyczności, trzymają się tego, co znane.

Dla Dani, która głęboko przeżywa żałobę i jest pozbawiona więzi rodzinnych, wybór pozostania z Christianem — nawet w złowrogim uścisku sekty — wydaje się lepszy niż konfrontacja z dalszą stratą. Zakończenie filmu ostatecznie daje jej siłę do zrzucenia ciężarów, które utrudniały jej podróż.

Ari Aster szerzej omówił swoje zamierzenia tematyczne w wywiadzie dla Vice :

Midsommar jest moim filmem o rozstaniu — odzwierciedleniem tego, jak pochłaniające i intensywne mogą być rozstania. To nie jest koniec wszystkiego, ale w pewnym sensie nim jest. Budujesz swoje życie wokół kogoś, a gdy to nagle się zmienia, stajesz w obliczu egzystencjalnego przebudzenia, zdając sobie sprawę, że samotność jest naszą nieodłączną rzeczywistością. To jest powód, dla którego tak wiele inwestujemy w nasze związki; odwracają one naszą uwagę od konfrontacji z naszą samotnością.

Niepowtarzalna perspektywa Florence Pugh różni się od wizji Astera

Inna interpretacja głównej aktorki

Dani patrzy w lustro w szoku w Midsommar

Florence Pugh oferuje kontrastowe spojrzenie na zakończenie Midsommar, kwestionując interpretacje Ari Astera. Choć jej pogląd jest zgodny z różnymi opiniami widzów, nie kategoryzuje filmu jako narracji „dobrej dla niej”.Pugh interpretuje podróż Dani jako zejście w szaleństwo, postrzegając ostatni uśmiech postaci nie jako wyzwolenie, ale raczej jako wskazówkę jej całkowitego załamania psychicznego. W wywiadzie dla WIRED dotyczącym jej filmu Żyjemy w czasie, zauważyła:

Moja interpretacja odbiega od wizji Ari. Dla mnie odzwierciedla to jej psychologiczne rozbicie. Kiedy decyduje się na śmierć Christiana, wchodzi w stan ciągłego psychologicznego chaosu. W kulminacyjnym momencie, kiedy wszystko się zapala, skierowałem moje dziecięce podekscytowanie z Bonfire Night i starałem się wywołać prostą radość, jakby sugerując, że jej już nie ma.

Wyraziste spostrzeżenia Pugh na temat jej postaci wzmacniają głębię filmu — doskonale rozumie ona mękę Dani, ponieważ w całym filmie przedstawiła jej wrażliwość. Ta różnorodność interpretacji uosabia artystyczną siłę Midsommar. Wielu widzów podziela opinię Pugh, zaniepokojonych, że Dani jest jedynie pionkiem manipulowanym przez kult, pozbawionym autonomii w swoich wyborach.

Mimo wszystko skłaniam się ku interpretacji Astera. Po przebyciu tak emocjonalnie wyczerpującej ścieżki, pragnęłam, aby Dani uchwyciła choćby najmniejsze zwycięstwo — znalazła ukojenie, gdy uwolni się z łańcuchów, które ją krępowały.

Dlaczego „Midsommar” wyróżnia się na tle innych filmów z serii „Dobry dla niej”

Urok filmów sklasyfikowanych jako „dobre dla niej” często opiera się na momencie, w którym protagonista w końcu triumfuje, spełniając swoje pragnienia. Uważam jednak, że zakończenia wielu takich filmów wydają się przewidywalne, dając widzom dokładnie taki wynik, jakiego się spodziewali.

kinowy wszechświat „dobrze dla niej” pic.twitter.com/b02QdGGHDt — cinematogrxphy (@cinematogrxphy) 7 sierpnia 2020 r.

Nawet filmy takie jak Gone Girl, uważane za definitywnie „dobrą dla niej” narrację, nie trafiają do mnie w tym świetle. Podczas gdy Amy osiąga swoje cele w szokującym zwrocie akcji, rozwija się to w zniechęcającym i toksycznym kontekście związku, szczególnie z dzieckiem na horyzoncie.

Z drugiej strony Midsommar zapuszcza się na nieoczekiwane terytorium swoim zakończeniem. Nawet jeśli nie spełnia aspiracji, jakie wielu widzów ma dla Dani, doświadczyłem przytłaczającej satysfakcji — niewytłumaczalnego szczęścia z jej przemiany. Ta celowa subwersja oznacza to, co naprawdę kwalifikuje film jako doświadczenie „dobre dla niej”.

Źródło i obrazy