Odkrywanie roli wokalnej Mitzi Gaynor w South Pacific: spojrzenie na jej dziedzictwo po jej śmierci w wieku 93 lat

Branża rozrywkowa pogrążona jest w żałobie po śmierci kultowej Mitzi Gaynor, która odeszła z tego świata w wieku 93 lat. Informację tę potwierdzili jej wieloletni menedżerowie, Rene Reyes i Shane Rosamonda, którzy poinformowali Associated Press, że ukochana aktorka zmarła śmiercią naturalną 17 października 2024 r. Gaynor jest przede wszystkim ceniona za swoją hipnotyzującą rolę w adaptacji filmowej z 1958 r. klasyka Broadwayu, South Pacific.

„Wasza miłość, wsparcie i uznanie były dla niej niezwykle znaczące i stanowiły dla niej podarunek pełen otuchy przez całe życie” – wyraził zespół zarządzający.

Po ogłoszeniu jej śmierci dyskusje na temat jej występu w South Pacific rozgorzały na nowo, podkreślając jej niezwykły talent i trwałe dziedzictwo w dziedzinie teatru muzycznego. Co znamienne, The New York Times poinformował, że Gaynor była jedyną główną bohaterką z czterech głównych bohaterów, którzy wykonali swoje piosenki w filmie.

Przegląd muzycznego dziedzictwa Mitzi Gaynor i jej wpływu na południowy Pacyfik

Po śmierci tej wszechstronnej artystki miłośnicy i historycy zastanawiają się nad jej imponującym dorobkiem artystycznym, a w szczególności nad kluczową rolą w filmie Południowy Pacyfik.

Gaynor wcieliła się w postać Nellie Forbush w filmie z 1958 r., a jej występy muzyczne są mile wspominane. Wraz ze wzrostem zainteresowania jej wkładem, oto kilka wyróżniających się liczb:

Wymyję tego faceta z moich włosów — Ta piosenka pokazuje zmagania Nellie z uporaniem się z uczuciami do Emile’a.
A Wonderful Guy — optymistyczny utwór oddający radość Nellie związaną z miłością.
Honey Bun — zabawny duet z Lutherem Billisem, dodający opowieści odrobinę humoru.

Oprócz tych znaczących występów Gaynor zaśpiewała również szereg innych przebojów, takich jak I Don’t Regret a Thing, You’re the Top, The Touch of Time, Soon, Cockeyed Optimist i Finale, które były dowodem jej niezwykłej wszechstronności i talentu scenicznego.

Ponadto rola Nellie Forbush w filmie South Pacific, w którą wcieliła się Mitzi Gaynor, pozostaje jedną z jej najbardziej pamiętnych ról. Wcieliła się w pielęgniarkę marynarki wojennej USA stacjonującą na odosobnionej wyspie podczas II wojny światowej, uwikłaną w skomplikowany romans z Emile de Becque, zamożnym francuskim właścicielem plantacji.

W swoim występie w South Pacific Gaynor z powodzeniem zrównoważyła niewinność młodości z głęboko zakorzenionymi konfliktami Nellie dotyczącymi uprzedzeń społecznych. Oprócz tego filmu Gaynor odcisnęła swoje piętno również w filmach takich jak We’re Not Married!, There’s No Business Like Show Business i The Birds and the Bees.

Zespół Gaynor potwierdził jej odejście 17 października 2024 r., zauważając, że zmarła spokojnie w swoim domu. Jak wspomniał jej zarząd, była naprawdę „niezwykłą kobietą” —

„Przez ponad osiem dekad uświetniała publiczność filmami, telewizją i występami na żywo… Poza blaskiem fleszy była pełną życia i troskliwą osobą, lojalną przyjaciółką i po prostu niezwykłą osobą” – stwierdził jej zespół.

Gdy rozeszła się wieść o jej śmierci, przyjaciele, współpracownicy i fani zaczęli składać jej serdeczne hołdy. Wśród osób oddających hołd jej pamięci znalazła się piosenkarka i autorka tekstów Nancy Sinatra, która udostępniła zdjęcie Gaynor, wyrażając jednocześnie głęboki smutek z powodu straty.

W hołdzie dla Gaynor Sinatra wspominała swoją przyjaźń z nią, wspominając wspólnie spędzone chwile i współpracę z ojcem, Frankiem Sinatrą, w filmie „Joker jest dziki”.

„Byłem załamany, gdy dowiedziałem się o śmierci Mitzi Gaynor. Jeśli spojrzysz dziś w niebo i zobaczysz gwiazdę świecącą jaśniej niż pozostałe, to będzie Mitzi. Kiedyś rozświetlała srebrny ekran, a teraz świeci jasno na niebie. Powodzenia, droga Mitzi. Kocham cię” – napisał Sinatra.

Nie było żadnych doniesień sugerujących, że Gaynor miała poważne problemy zdrowotne przed śmiercią. Była żoną Jacka Beana od 1952 r. aż do jego śmierci w 2006 r. z przyczyn naturalnych, a para nie miała dzieci.

Źródło