Dla nowicjuszy w świecie gier wideo, zwłaszcza dzieci, koncepcja precyzyjnego i przemyślanego naciskania przycisków często wydaje się obca. Mówiąc prościej, gdy nie jesteś pewien swoich działań, naturalną tendencją jest wściekłe wciskanie przycisków w nadziei, że losowy chaos przyniesie jakiś sukces.
Jednak takie podejście nie zawsze prowadzi do efektywnej rozgrywki. Znałem kiedyś kogoś, kto pomimo uporczywego naciskania przycisków zarówno podczas rozgrywki, jak i w trakcie przerywników filmowych, ukończył zaledwie 10% gier, do których się zapisywał.
Mimo to, gry stworzone z myślą o wciskaniu przycisków wciąż mogą dostarczać sporo frajdy. Nawet jeśli Twoja strategia sprowadza się do chaotycznego stukania w klawisze, testowanie granic możliwości gry dostarcza pewnej dawki emocji, co prowadzi do nieoczekiwanej frajdy.
Choć technicznie rzecz biorąc, w każdą grę można grać, jeśli się ją dobrze przemyśli, niektóre z nich są szczególnie dobre w angażowaniu graczy, a jednocześnie zachęcają do frenetycznego wciskania przycisków, bezpośrednio lub pośrednio.
Lista ta obejmuje różne formy naciskania przycisków, w tym kołysanie patykiem, długie przytrzymywanie przycisków i inne.
8 X-Menów (1992)
Albo jakikolwiek Beat 'Em Up, naprawdę
Bijatyki z przewijanym bokiem są kwintesencją gatunku idealnego dla graczy wciskających przyciski. Klasyczne tytuły zazwyczaj miały zaledwie dwa przyciski, z których jeden często służył wyłącznie do skakania.
Ponieważ do ataków służy tylko jeden przycisk, nie da się uniknąć sytuacji, w której gracze będą go mocno naciskać, aby uniknąć rzucania monetą w celu zdobycia dodatkowych prób.
Wśród tych klasyków, gra zręcznościowa X-Men z 1992 roku przywołuje nostalgiczne wspomnienia. Z rozrzewnieniem wspominam, jak tłoczyliśmy się z przyjaciółmi przy szafce, debatując, kto wcieli się w rolę Colossusa.
Komuś, kto miał szczęście kontrolować Colossusa, mógł być pewien, że z maszyny wydobędzie się chór pełnych entuzjazmu okrzyków.
W naszej młodzieńczej ignorancji nie zdawaliśmy sobie sprawy, że korzystanie z naszych Mutantów Mocy uszczuplało nasze zdrowie, co często prowadziło do naszej śmierci. Mimo to, nieustanne wciskanie przycisków nie umniejszało naszej przyjemności z gry.
7 legend rękawicy
Rzuć cały swój miecz
Wyobraź sobie, że dajesz dziecku zabawkę, a ono z ekscytacją rzuca nią po pokoju. Właśnie takie wrażenie czułem podczas mojej pierwszej gry w Gauntlet Legends.
Jako port zręcznościowy, Gauntlet Legends koncentruje się na jednym głównym przycisku ataku. Oczekiwanie, że postacie będą posługiwać się bronią białą w konwencjonalny sposób, prowadziło do zabawnych wniosków, gdy klasy walczące wręcz zamiast tego dosłownie rzucały bronią.
Jeżeli nie toczy się bezpośrednia walka z wrogiem lub nie dowodzi się klasą walczącą na dystans, np.Łucznikiem lub Czarodziejem, postacie z entuzjazmem rzucają przed siebie broń, co często prowadzi do zabawnych i chaotycznych sytuacji.
Gra rekompensuje tę głupotę mnogością przeciwników i misternie zaprojektowanymi lochami do eksploracji.
6 Borderlands 2
Tak szybko, jak możesz nacisnąć spust
Cechą wyróżniającą serię Borderlands, a zwłaszcza Borderlands 2, jest jej zróżnicowany arsenał. Każda broń ma unikalne statystyki i możliwości, pozostawiając graczy w niepewności, jak zachowa się ich siła ognia.
Ogólnie rzecz biorąc, maksymalizacja liczby wystrzeliwanych pocisków prowadzi do skuteczniejszych eliminacji bandytów i łotrów.
Broń różni się rodzajem i marką, zwłaszcza jeśli chodzi o klasyfikację, dzieląc ją na automatyczną i półautomatyczną. Broń automatyczna pozwala na dłuższe naciskanie spustu, co sprzyja prowadzeniu walki w stylu „rozpylania i rzucania”.
W przypadku broni półautomatycznej, zwłaszcza tej od Jakobsa, zadawane obrażenia zależą od tego, jak szybko możesz nacisnąć spust. Dlatego dla uzyskania maksymalnego efektu warto szybko naciskać przycisk.
5 Prototyp
Ubij to dobrze
Niektóre postacie, takie jak zmiennokształtne stworzenie w filmie Johna Carpentera „The Thing”, ucieleśniają nieprzewidywalną moc. To poczucie nieprzewidywalności przenosi się na rozgrywkę w grze „Prototype”, gdzie gracze doświadczają podobnych emocji.
W *Prototype* gracze zazwyczaj dysponują przytłaczającą mocą w walce z przeciwnikami, co pozwala na mniej subtelne taktyki walki. Jest to zgodne z arsenałem umiejętności i trybów gry, które sprzyjają kreatywnej destrukcji.
Szczególną radość sprawiało mi używanie Whipfista, wciskając przycisk ataku, by zadać jak najwięcej ciosów z dystansu. W starciach wręcz, wciskanie różnych stylów ataku – takich jak Blade czy Hammerfist – szybko zamienia wrogów w kałuże czerwieni.
4 Wojownicy Dynastii
Który? Rzuć lotką
Prostota mechaniki walki pozwala na mieszanie ataków lekkich i ciężkich, co promuje wciskanie przycisków jako skuteczną strategię. Dla graczy sukces zależy od obrażeń obszarowych, a nie od samych liczb.
Losowe wciskanie przycisków często prowadzi do spektakularnych kombinacji, które zmiatają słabszych wrogów, a nawet rzucają wyzwanie silniejszym. Chociaż większość gier z serii *Dynasty Warriors* wpisuje się w ten motyw, spin-off *One Piece Pirate Warriors 3* oferuje wyjątkowy urok, łącząc chaotyczną energię z rozgrywką sprzyjającą mash-owaniu.
3 Mario Party
Moje dłonie nadal bolą
Seria *Mario Party* mistrzowsko balansuje na granicy między strategicznym sterowaniem a szaleńczym wciskaniem przycisków. Co ciekawe, ukończenie minigier wprowadza ekscytujący dreszczyk emocji, potęgowany przez rywalizację między graczami.
Choć wiele tytułów zawiera minigry polegające na wciskaniu przycisków, oryginalna gra *Mario Party* wyróżnia się. Zawierała minigry takie jak „Przeciąganie liny” i „Pedal Power”, które, jak wiadomo, powodowały u graczy dotkliwe kontuzje dłoni od gwałtownych ruchów drążkiem.
2 Yakuza 0
Tryb Going Beast
Przed premierą *Yakuza: Like a Dragon*, gry z serii *Yakuza* charakteryzowały się przystępną i wciągającą walką polegającą na naciskaniu przycisków. Chociaż skomplikowane taktyki mogły zapewnić zwycięstwo, większość starć można było pokonać, naciskając po prostu przyciski.
Wśród tych tytułów, *Yakuza 0* wnosi szczególny styl do wciskania przycisków, oferując wiele stylów walki, które można płynnie przełączać. Gra kładzie nacisk na równowagę, szybkość i siłę, potęgując wrażenia z wciskania przycisków.
Każda z postaci, Kiryu i Majima, z łatwością wyprowadza imponujące kombinacje ciosów za pomocą prostych, szybkich ruchów, a przypadkowe odkrycie potężnej kombinacji jest przykładem zachwycającego chaosu systemu walki.
1 Królestwo Serc 2
Na standardowym poziomie trudności, w każdym razie
Kiedy wspominam swoją przeszłość w grach, jedno szczególne wspomnienie z *Kingdom Hearts 2* szczególnie mi się utkwiło. Po ukończeniu głównego wątku fabularnego przyszedł do mnie przyjaciel, żeby pomóc mi pokonać Sephirotha.
Po przejrzeniu statystyk mojej postaci zauważyłem problem: nie wyposażyłem się w żadne umiejętności, które wzmacniałyby moje ataki, polegając wyłącznie na podstawowych atakach i magii tylko w razie potrzeby.
Okazało się, że ukończyłem główną grę głównie dzięki nieustannemu wciskaniu przycisku ataku, bez stosowania zaawansowanych technik. Ta anegdota świadczy o kompatybilności gry z wciskaniem przycisków.
Pomimo wizyty mojego przyjaciela, który pomógł mi uporać się z trudnym bossem, moja początkowa strategia polegająca na naciskaniu przycisków i tak przyniosła mi mnóstwo radości, pokazując elastyczność i przyjemny chaos, jaki oferuje *Kingdom Hearts 2*.
Powiązane artykuły:
Kompletny poradnik i solucja do Hollow Knight: Silksong – The Underworks
19:12
Kompletny poradnik i solucja do Hollow Knight: Silksong – Sands of Karak
19:01
STALKER 2: Najlepsze konfiguracje dla początkujących
17:56
Dodaj komentarz