W marcu 1959 roku kultowy komiks Peanuts zapoczątkował niezapomnianą opowieść na jedenastu paskach, rzucając światło na dylemat Charliego Browna, który staje w obliczu szokującej rzeczywistości zgubienia książki z biblioteki. Chociaż zgubienie książki może nie wydawać się katastrofą, dla Charliego Browna przeradza się w kryzys o wysokiej stawce, pełen humoru i jego charakterystycznego niepokoju.
Czytelnicy, którzy dorastali, przestrzegając ścisłych zasad, mogą łatwo wczuć się w nawyk Charliego Browna, który z drobnych problemów robił monumentalne problemy. Jego wciągająca podróż przez przyjaźń i egzystencjalny strach podkreśla genialność tej klasycznej historii Peanuts , w której koleżeństwo zajmuje centralne miejsce pośród chaosu jego wyobraźni.
11
„Jesteś martwą kaczką!”
2 marca 1959
Po uświadomieniu sobie, że książka z biblioteki zniknęła, Charlie Brown wpada w panikę. Skrupulatnie przeszukuje każdy zakamarek swojego domu, ale bezskutecznie. Zamiast zaoferować pomoc, Lucy potęguje jego niepokój, oświadczając, że jeśli książka pozostanie nieodnaleziona, będzie „martwą kaczką”.
Pomimo jej samookreślonej roli psychiatry, Lucy często nie zapewnia prawdziwego wsparcia . Jej grubiańska bezpośredniość tylko pogarsza i tak już podwyższony stan rozpaczy Charliego Browna, przecząc istocie przyjaźni, ponieważ rzuca obelgi zamiast słów otuchy.
10
„Naucz się czytać”
3 marca 1959
Myśli Charliego Browna kierują się ku jego umiejętnościom czytania, życząc sobie, aby móc po prostu wymazać wiedzę o samogłoskach i fonetyce ze swojej pamięci. Jego rozumowanie sugeruje, że gdyby nie nauczył się czytać, nie musiałby stawiać czoła tym katastrofalnym konsekwencjom wynikającym z zagubionej książki bibliotecznej.
Obawy Charliego Browna, który obawia się wyimaginowanego gniewu dorosłych, gdyby dowiedzieli się o jego wypadku, są przykładem uroczej, choć irracjonalnej logiki, jaką dzieci często wykazują w chwilach kryzysowych.
9
„Biblioteki też są ludźmi”
4 marca 1959
W swoim własnym, dziwacznym stylu Lucy próbuje pocieszyć Charliego Browna , sugerując, że biblioteka może sądzić, że ukradł zaginioną książkę, a nie po prostu ją zgubił. Ten źle wymierzony komentarz sprawia, że Charlie Brown czuje się przytłoczony i defensywny, podsycany obawą, że ktoś może pomyśleć o nim źle.
Rozumowanie Lucy — że biblioteki są jak ludzie i mogą popełniać błędy — dostarcza zabawnego, ale kąśliwego spojrzenia na instytucje publiczne. Dla Charliego Browna sama myśl o byciu źle osądzonym jako złodziej jest nie do zniesienia dodatkiem do jego i tak już narastających problemów.
8
„Złodziej!”
5 marca 1959
Frustracja Lucy sięga zenitu, gdy ponownie spotyka Charliego Browna, co sprawia, że nazywa go „złodziejem”. To oskarżenie tylko potęguje napięcie Charliego Browna, wpędzając go w jeszcze większy stan niepokoju i rozpaczy.
Wywołując zmianę od wsparcia do wrogości, Lucy zmienia się z sojusznika Charliego Browna w niezamierzonego antagonistę. Niestety dla niego, docinki Lucy będą go prześladować przez całą sagę.
7
„Nie ukradłem ich książki!”
6 marca 1959
Plotki krążą, gdy Lucy rozsiewa po okolicy plotki, że Charlie Brown jest złodziejem bibliotecznym. Po usłyszeniu tego Violet przekazuje tę wiadomość Charlie’mu, który reaguje defensywnie i głośno zaprzecza oskarżeniu. Violet, zdezorientowana jego wybuchem, skłania go do opanowania emocji, za co szybko przeprasza.
Właśnie gdy sytuacja się uspokaja, Lucy ponownie wkracza na scenę, szepcząc Violet do ucha prowokacyjne uwagi, jeszcze bardziej podsycając plotki i wzmacniając narastające rozczarowanie Charliego Browna spowodowane całą sytuacją, a także osobiste uszczypliwości na jego temat.
6
„Jesteś jedyną osobą, z którą mogę rozmawiać”
7 marca 1959
Gdy strach przed wyimaginowanymi zabójcami z biblioteki dręczy jego umysł, Charlie Brown późną nocą zwraca się do Snoopy’ego, wyznając mu swoje zmartwienia. W jego umyśle Snoopy jest jedynym przyjacielem, który naprawdę rozumie jego niepokój.
Jednak gdy Charlie Brown wylewa swoje zmartwienia, zdaje sobie sprawę, że Snoopy zasnął, stając się uosobieniem mieszanki humoru i patosu, charakterystycznej dla jego podróży.
5
„Myślę…”
9 marca 1959
Zdeterminowany, by stawić czoła swoim lękom, Charlie Brown postanawia zadzwonić do biblioteki i przyznać się do zgubienia książki. Pomimo swoich zamiarów, czuje się sparaliżowany przez niepokój, wpadając z powrotem w spiralę wątpliwości i budowania scenariuszy.
Ten przejaw jego lęków rodzi pytania o to, w jaki sposób Charlie Brown mógł wykreować tak ponury obraz personelu bibliotecznego, przedstawiając ich jako tyranów sprawujących nieproporcjonalną władzę nad zaginioną książką.
4
„Wczoraj w nocy śniło mi się…”
10 marca 1959
Charlie Brown opisał niezwykle stresujący sen, który wywołały u niego obawy związane z biblioteką. Opowiedział o tym Violet, ale w miarę opowiadania o kolejnych zwrotach akcji w swoim koszmarze czuł się coraz bardziej zdenerwowany.
W zabawnym pokazie niedopowiedzenia zauważa, że czuje się „w pewnym sensie zadowolony”, że się obudził, mimo że w połowie opowieści niemal popadł w panikę. Ten rodzaj niuansowego humoru oddaje absurdalność Charliego Browna nawet w obliczu przerażającego niepokoju.
3
„Tendencja do wygrywania przez instytucję”
11 marca 1959
Linus wyraża zaniepokojenie z powodu zaginionej książki bibliotecznej, co skłania Charliego Browna do podzielenia się swoją bolesną refleksją: instytucja niezmiennie odnosi zwycięstwo nad jednostkami, co można porównać konkretnie do problemów lokalnej biblioteki.
To odkrycie bardzo ciąży Linusowi, ponieważ jego perspektywa jest przesiąknięta historycznie pesymistycznym światopoglądem Charliego Browna, co uwypukla wyzwania, z jakimi trzeba się zmierzyć, gdy trzeba przeciwstawić się ugruntowanym systemom.
2
„Proszę nie krzywdźcie mojej matki i ojca”
12 marca 1959
W przypływie desperacji Charlie Brown pisze list do biblioteki, gotowy do przyznania się, ale błagając, by nie skrzywdzili jego rodziców. Żywość jego wyobraźni ilustruje zarówno jego niewinność, jak i neurotyczne tendencje , ponieważ wyobraża sobie pracowników biblioteki jako bezlitosne postacie gotowe do zemsty.
Pomimo jego wygórowanych obaw, intencje Charliego Browna odzwierciedlają jego dobrą naturę, a jego serce ceni bezpieczeństwo jego rodziny, nawet gdy on sam odczuwa narastające obawy.
1
„Znalazłem”
13 marca 1959
W szczęśliwym zbiegu okoliczności Charlie Brown w końcu odkrywa swoją dawno zaginioną książkę z biblioteki, ukrytą w lodówce, ku wielkiemu zaskoczeniu wszystkich. Rozpoczynają się uroczystości, gdy napięcie z poprzednich dni ustępuje!
Po ukojeniu niepokoju Charlie Brown może teraz zwrócić książkę bez obawy przed dramatycznymi konsekwencjami. Linus, ulżony i podekscytowany swoim przyjacielem, uosabia system wsparcia, którego Charlie Brown rozpaczliwie potrzebował. W tej zachwycającej kulminacji absurd i urok perypetii Charliego Browna służą jako przypomnienie humoru, który można znaleźć w codziennych kłopotach.
Powiązane artykuły:
Pierwsze spojrzenie: „The Phoenician Scheme” Wesa Andersona zachwyca na CinemaCon
4:47
„Ponieważ cię znałem”: moja perspektywa po obejrzeniu materiału filmowego „Wicked: For Good”
4:43
Obsada „Jurassic World: Rebirth” omawia wyzwania związane z filmowaniem nowej przygody z dinozaurami
23:47
Dodaj komentarz