Era PlayStation 2 była okresem transformacji w świecie gier, wprowadzając przełomowe innowacje w grafice i rozgrywce. Jednak i tym razem nie obyło się bez niedoskonałości. Choć wiele kultowych tytułów zachwycało graczy, subtelne wady często uniemożliwiały im osiągnięcie perfekcji.
Od mechaniki rozgrywki po struktury narracyjne, niezliczone ulubione tytuły zawierają elementy, które – niezależnie od tego, czy są duże, czy małe – umniejszają ich ogólną doskonałość. Poniżej przedstawiamy dziesięć niezwykłych gier na PS2, które pomimo uznania, zawierają element, który utrudniał osiągnięcie perfekcji.
10 Metal Gear Solid 2: Synowie Wolności
Wąż? Wążaaaa!
Choć Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty odniósł monumentalny sukces, po premierze wywołał również zaciekłe kontrowersje. Początkowo gracze byli przekonani, że będą kontrolować Solid Snake’a, uwielbianą postać w serii. Jednak po pamiętnym prologu tankowca, gracze zostali zaskakująco przeniesieni do Raidena, postaci, której młodzieńcza postawa i głos nie przemówiły do fanów, którzy liczyli na kultowego Snake’a.
Rozgrywka pozostała wyjątkowa, a fabuła pełna była nieprzewidywalnych zwrotów akcji. Jednak brak Snake’a spotkał się z krytyką, pokazując, jak pozornie drobna zmiana w charakterze postaci może mieć znaczący wpływ emocjonalny na graczy.
9 Kingdom Hearts 2
Miasto Zmierzchu
Podobnie jak poprzednik, Kingdom Hearts 2 rozpoczyna się od długiego fragmentu, w którym zamiast Sory gra Roxas, co zaniepokoiło oddanych fanów. Akcja rozgrywa się w pozornie spokojnym Twilight Town, a ten pierwszy rozdział zawiera żmudne zadania kolekcjonerskie i nijaką walkę, która wystawia cierpliwość na próbę przez prawie dwie godziny.
Na szczęście ten mało inspirujący początek prowadzi do wciągającej fabuły i dynamicznej rozgrywki, dzięki czemu frustracje z początku rozgrywki ostatecznie poszły w zapomnienie. Ewolucja złożoności walki i wciągająca fabuła czynią z niej wyróżniającą się grę RPG na PS2, pomimo niepewnego początku.
8 Resident Evil 4
Leon, RUSZAJ SIĘ
Resident Evil 4 jest zapowiadany jako rewolucyjny tytuł, który odmienił gatunek survival horroru. Jednak restrykcyjna mechanika uniemożliwiająca poruszanie się podczas strzelania wydaje się przestarzała. To ograniczenie jest szczególnie widoczne w starciu z nieustępliwymi hordami wrogów.
Capcom dostrzegł te problemy w kolejnych remake’ach, umożliwiając większą mobilność podczas strzelania, wzbogacając wrażenia gracza i opcje taktyczne. Ta subtelna niedogodność ilustruje, jak ograniczenia rozgrywki mogą odwracać uwagę od tytułów, które poza tym są wyjątkowe.
7 Final Fantasy XII
Czyja to historia?
W znakomitej serii Final Fantasy, Final Fantasy XII zmaga się z wyjątkowym dylematem: niejasnym wizerunkiem głównego bohatera. Chociaż Vaan jest przedstawiony jako główny bohater, odgrywa on minimalną rolę w narracji, pozostawiając graczy bez tradycyjnego awatara, za pośrednictwem którego mogliby poznać historię.
To celowe odejście od konwencji wywołało pewne rozczarowanie, zwłaszcza że inne postacie, takie jak Basch i Ashe, były bardziej interesującymi kandydatami do głównych ról. Niemniej jednak, angażujący świat i fabuła ostatecznie ratują film przed zapamiętaniem wyłącznie z powodu tej wady.
6 opowieści o otchłani
Trudny początek
Uznawana za jedną z najlepszych gier jRPG, Tales of the Abyss wyróżnia się głębią postaci i rozwojem emocjonalnym. Początkowe momenty są jednak frustrująco powolne i często beztroskie, a irytujący protagonista, Luke, zaczyna jako rozpieszczony i egocentryczny bohater.
Ten początkowy negatywny nastrój może zniechęcić graczy do kontynuowania rozgrywki, choć transformacja Luke’a zapewnia satysfakcjonujące zakończenie tym, którzy wytrwają. Napięcie między wczesną osobowością postaci a jej późniejszym rozwojem świadczy o ambitnej narracji twórców.
5 Strefa Enderów
Przynęta na sequele
Zone of the Enders oferuje ekscytujące wrażenia od początku do końca, jednak rozczarowujący finał pozostawia po sobie gorzki posmak. Po starannie opracowanym przygotowaniu do konfrontacji ze złoczyńcą Anubisem, gra rozczarowuje, nie oferując prawdziwej, ostatecznej bitwy.
Ten wybór fabularny wyznacza kierunek dla kontynuacji, ale gracze szukający zamknięcia nie mogą się doczekać. Niemniej jednak, wciągająca rozgrywka i styl graficzny sprawiają, że entuzjaści serii pozostają zaangażowani.
4 Profil Walkirii 2: Silmeria
Ton jest utracony
Wydana pod koniec życia PS2, Valkyrie Profile 2: Silmeria to ukryty klejnot, choć brakuje jej wizualnego uroku poprzedniczki. Innowacyjne połączenie grafiki 2D i 3D w oryginale przyczyniło się do jej kultowego statusu, ale kontynuacja przechodzi w bardziej konwencjonalną estetykę 3D, która umniejsza jej niepowtarzalny urok.
Ta zmiana stylistyczna nieco osłabia emocjonalny wydźwięk gry, przez co oprawa graficzna nie oddaje istoty oryginału. Mimo to gra pozostaje wciągającym doświadczeniem dla fanów gatunku.
3 Władca Pierścieni: Dwie Wieże
Samotna podróż
Władca Pierścieni: Dwie Wieże wyróżnia się jako jedna z pierwszych udanych adaptacji filmowych w formie gry wideo. Znakomicie odtwarza kluczowe momenty filmu, jednak istotnym niedociągnięciem jest brak trybu wieloosobowego. Zróżnicowana obsada postaci i wciągające bitwy sprawiają, że brak trybu kooperacji wydaje się zmarnowaną szansą.
Tę niedogodność naprawiono w sequelu, ulepszając rozgrywkę i pokazując, jak bardzo dynamika trybu wieloosobowego może wzbogacić wspólną podróż przez epickie opowieści.
2 Splinter Cell: Teoria chaosu
Niezręczne ukrycie
Chwalona jako jedna z najlepszych gier skradankowych, Splinter Cell: Chaos Theory wyróżnia się realistycznym podejściem do mechaniki skradania. Jednak podczas walki pojawia się frustrujący aspekt, gdy gracze muszą wybierać akcje z nieporęcznego menu w czasie rzeczywistym, aby pozbyć się wrogów, co psuje immersję w dotychczas płynnej rozgrywce.
Choć doświadczeni gracze potrafią manewrować wokół wrogów bez konieczności bezpośredniej konfrontacji, taka uciążliwa interakcja może odciągać uwagę od satysfakcji płynącej z mechaniki skradania się, przypominając graczom, że nawet najlepsze tytuły mają swoje dziwactwa.
1 Cień Kolosa
Pusty świat
Shadow of the Colossus oferuje niezapomniane wrażenia dzięki wielkim bitwom z legendarnymi gigantami. Jednak rozległy, a zarazem w dużej mierze pusty świat budzi wątpliwości. Emocje związane z pokonywaniem kolosalnych wrogów często przyćmiewa poczucie izolacji, gdy gracze przemierzają rozległe krajobrazy, nie mając zbyt wielu atrakcji pomiędzy starciami.
Choć ten wybór projektowy może wzmacniać narracyjne wątki gry, to jednak niektórzy gracze tęsknią za bardziej interaktywnymi elementami w rozległym środowisku. Mimo tych wad, gra pozostaje kamieniem milowym w historii gier.
Powiązane artykuły:
Hollow Knight: Silksong – kompletny przewodnik po wszystkich lokacjach umiejętności Silk
1:40
Przewodnik po rozdziale finałowym Trails in the Sky 1. Rozdział: Opis przejścia i przegląd przedmiotów kolekcjonerskich
0:45
Trails in the Sky Rozdział 1: Kompletny przewodnik po rozdziale 3, opis przejścia i przedmioty kolekcjonerskie
20:30
Dodaj komentarz